Hepatologia: zasady i praktyka

Zasadniczo istnieją dziś dwa rodzaje podręczników. Pierwszy i zdecydowanie częściej publikowany jest podręcznik wielorakie, który jest zwykle autorytatywny, ale różni się jakością i stylem ze względu na liczbę autorów. Drugi, coraz rzadszy, jest podręcznik jednego lub dwóch autorów, którzy prezentują swoją rozległą osobistą wiedzę i doświadczenie. Ten typ książki ma jednolity styl, ale wciąż jest osobistym opisem tematu i osobistą oceną literatury. W dziedzinie hepatologii mamy wiele przykładów pierwszego rodzaju, a po drugie, mamy klasyczny podręcznik późnej Dame Sheila Sherlock. W Hepatology: Principles and Practice, Erwin Kuntz i jego syn, zmarły Hans-Dieter Kuntz, stanowią kolejny przykład drugiego rodzaju podręcznika. Rezultatem jest bardzo czytelna książka, napisana w oszczędnym, ekonomicznym stylu, w języku angielskim o bardzo wysokim standardzie, prawdopodobnie przetłumaczona z oryginału niemieckiego. Hepatologia: zasady i praktyka ma wiele doskonałych cech. Szczególnie podobał mi się sposób, w jaki czytelnik jest gotowy rozpoznać ważne stwierdzenia, które są wyróżnione kolorem kursywą lub poprzedzone dużą, czarną kropką dla maksymalnego efektu. Jest mnóstwo informacji podanych w formie tabeli – ponownie, podświetlonych kolorem. Jest wiele postaci. Obrazy laparoskopowe i ultrasonograficzne są doskonałe, a histologia wątroby jest odtwarzana zdumiewająco dobrze, tak jakby czytelnik był tam, patrząc przez mikroskop. Podobało mi się również, że autorzy nalegają na dostarczanie historycznych, przełomowych publikacji na każdy temat, wymienionych w tekście pod nazwiskiem, tym samym nadając autorom odpowiednio uznanie i sens historii, z których oba są zbyt rzadkie w tych tematach. dni publikacji state-of-the-art .
W tej książce są pewne niespodzianki. Jednym z nich jest nacisk na laparoskopię i laparoskopową biopsję, które są wykorzystywane znacznie częściej w Europie niż w Ameryce Północnej. Wśród poważnych luk znajdują się szczegółowe omówienie wątrobowych komórek gwiaździstych, opis defektów genetycznych związanych z wrodzonymi hiperbilirubinemiami oraz opis początkowego wpływu alkoholu na wątrobę. W rozdziale dotyczącym raka wątrobowokomórkowego nie omówiono badań przesiewowych i inwigilacji; pogląd autorów na wartość diagnostyczną poziomów alfa-fetoproteiny wydaje się zbyt entuzjastyczny; a dyskusja na temat rokowania wątrobiaków wykorzystuje etap przerzutu do węzła nowotworowego, a nie ostatnio opracowane kliniczne wskaźniki prognostyczne. Z sekcji dotyczącej zakrzepicy żyły wrotnej u dorosłych nie docenia się znaczenia odziedziczonych stanów zakrzepowych w patogenezie. Inne problemy obejmują dziwną mieszankę klinicznych i patologicznych klasyfikacji chorób wątroby w rozdziale 21; tylko podanie wzmianki o transcząsteczkowej wewnątrz-wątrobowej operacji przetokowej, znanej jako TIPS; oraz brak uwzględnienia odpowiedniej dyskusji na temat postępowania z nerkiem sodu u pacjentów z wodobrzuszem. Autorzy wyliczają różne terapie w pełni, ale nie dają one żadnego priorytetu ani algorytmicznego podejścia do terapii, a starając się być all-inclusive, wspominają terapie, które nie wytrzymały testu medycyny opartej na dowodach. .
Nie wierzę, że jakikolwiek autorytatywny podręcznik w dziedzinie tak obszernej jak hepatologia – z jej rozbieżnymi i szybko rozwijającymi się dziedzinami, takimi jak biologia molekularna, biochemia, wirusologia i fizjologia układu krążenia – może konkurować z książką wieloraką przez specjalistów Mimo to wydaje mi się, że ten podręcznik o hepatologii może być bardzo przydatny dla internistów lub luminalnych gastroenterologów, którzy chcą być na bieżąco z dziedziną hepatologii.
Laurence M. Blendis, MD
Tel Aviv Sourasky Medical Center, Tel Aviv 64239, Izrael

[patrz też: choroby kur objawy, szpital tuchola, kosz mojżesza olx ]
[patrz też: zespół serotoninowy, orzechy brazylijskie cena, kosz mojżesza olx ]